Daha önce de söyledim, etrafımdaki bir sürü kişinin ilişkisi aynı zamanlarda bitti. Genellikle Şubat-Mart gibi. Hem onlarla hem başkalarıyla daha henüz özgürleşemediğimiz için (bkz. Hep kaynayan kazanlar) bu konuları konuşup duruyoruz.
Mutlu mutsuz bir sürü insanın birbirini cesaretlendirmek için söyleyip durduğu, "neyse neyse önümüz Bahar!" Sanki hepimiz güneş yükselecek, tatlı bir meltem esecek, Boğaz ışıltıları bizi gülümsetecek, püfür püfür kıyafetlerimiz uçuşacak, her şey daha güzel görünecek diye umutla bekliyoruz. ("Bu kışta efkârlıyım, bahara allah kerim" durumları...). Bahar ve umut zaten hep yanyana giden şeyler, hele bu yağmurlu İstanbul kışından sonra insan başka bir şey hayal edemez hale geliyor.
O zaman iyi tarafından bakmaya çalışalım: iyi ki ayrılmak için gecikmemişiz, şemsiyelerin vuruştuğu yağmurlu sonbahar günlerinde hiç çekilmezdi canım ! :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder