Ayrılıkla ilgili bir sürü sıkıntıdan birisi de bir müddet sonra karşılaşmak. Görünce ne diycem, ne yapıcam? Yanımda ya da onun yanında kim olacak? Benimle nasıl konuşacak, ben nasıl davranıcam? Çok hayati meseleler bunlar.
Bu ilk karşılaşmayı ertelemeye çalışıyorum ama bir yandan da kaçamadığımı hissediyorum. Ne olacaksa olsun, artık görsem de kurtulsam gibi bir ağırlık var sanki omuzlarımda... Yokuşta fren yapmaktan yorulup yuvarlanmak ister gibi, tam bir vertigo hissi.
Sanırım ilk birkaç hafta insan daha tetikte oluyor; her an karşılaşma ihtimali varmış gibi dikkat ediyor kendine, çevresindekilere. Her köşe başında gözlerini kısıyor, kulak kabartıyor...
Aksi gibi bu meseleyi düşünmeyi bırakır bırakmaz, kendimizi en savunmasız, en zayıf, en çirkin bulduğumuz bir anda eski sevgiliyle karşılaşıyoruz. Hiç adil değil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder