Ergen ben-merkezciliğine dönüş mü?

Ergenlerin, bedensel ve cinsel değişimler sonucu benlik bilinçlerinin bir anda şekillendiği ve dolayısıyla kendilerini her şeyin merkezine koyup, sadece kendi varoluşları (maddi ve manevi) üzerine kafa yordukları söyleniyor. Yani, avam tabirle dünyanın kendi etraflarında döndüğünü sanıyorlar.
Yetişkin olduk olalı hafife alsak da ergen dönemlerimizde ciddi varoluş krizlerinin ne kadar yaygın olduğunu hatırlayınca şu an içinde bulunduğum durum birden endişe uyandırır oldu.
Görünen o ki son birkaç aydır derdim zorum kendimle. Sanki dört bir yanı aynalarla kaplı bir odadayım ve kendimden başka bir şey göremiyorum. Yaptıklarıma, yaşadıklarıma, düşündüklerime bakınca içime fenalık geliyor; artık gerçekten kendim hakkında düşünmek istemiyorum. Başka bir şey yapmak, işe yarar bir şey yapmak, anlamlı bir şey yapmak istiyorum...
Ergenlerin annebabalarından kopmaya meyyal birer müstakbel birey olduklarını fark ettiklerinde kapıldıkları buhranı, çok uzun bir aradan sonra biz duygusunu yitirip koskoca dünyada ben olmaya çalışırken yeniden mi yaşıyorum yoksa? Ya şimdi sivilcelerim de çıkarsa? İmdaaat!