"Ben de!" demenin hafifliğini yitirmek

Yıllar önce, epey hoşlandığım ama işte işin nereye evrileceği belli olmayan biriyle konuşup dururken benim söylediğim şeylere "ben de!" diye cevap vermesinden büyük mutluluk duyduğumu fark etmiştim. Bir keresinde ben arnavut ciğeri çok severim gibi bir şey söyledim, o da yine bana katıldı, ben de yine sevindim. Ama aynı anda hemen aptal hissettim. Bunda sevinecek ne vardı ki sanki, sevse ne olur sevmese ne olur!
Ama yine de bu uyum ihtiyacını pek üzerinden atamıyor insan. Sanki aynı düşünmediğimiz her konu çatışma yaratmaya müsaitmiş ve ondan kaçınıyormuşuz gibi. Meşhur şarkı sevgi anlaşmak değildir dese de deli gibi anlaşmak istiyoruz. Hele de konu sevmek, özlemek, istemek olduğunda kendimizden bağımsız, adeta düşünmeden ben de diyebilmenin hafifliğini yitirmek öyle ağır bir yük ki sanki yerçekimini on kaplan kuvvetinde yapıyor, insanı yere yapıştırıyor!