[Buradaki bir sürü hikaye, anekdot aslında etrafımdaki arkadaşlardan geliyor. Her gün gördüğüm şahane dostum K. elbette en çok teşekkür edilesi insan. Bu metafor onun. Ya da sanki o da başkasından mı duymuştu?...]
Mesela öğlen yemeğindesin (ya da akşam da olur). Çok sevdiğin bir yemek söyledin, geldi. Yavaş yavaş, mutlu mutlu yiyorsun. Belki de hiç bitmesin istiyorsun. Eh elbette bir an geliyor, yemek bitiyor.
Bunu büyük mesele yapıp ağlamaya filan başlamak manasız. Kabullenmek gerek. Yemek bittiyse, sofradan kalkmalı. Dünyanın sonu değil bu, ömrümüzü bundan böyle aç geçireceğiz diye bir şey de yok. Daha başka öğünlere de gelecek sıra, önümüze başka tabaklar konacak, başka lezzetler tadıcaz.
Yemek bitmiş olabilir ama sırada belki de pasta var ! :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder