Bazı ilişkilerin öyle başka dinamikleri var, alttan alta akmaya devam eden öyle alışıldık bir sevgi ve şefkat var ki affetmek çok farklı bir anlam kazanıyor. Mesela, biz ikimiz de biliyoruz ki ciddi anlamda kızgınlık, öfke, nefret duymamız mümkün değil. Tam tersine garip bir anlayış, mazur görüş, kızamama hali yaşıyoruz.
Aslında en temel olarak her iki taraf da yaşananlar yüzünden sonsuz kırgın hissediyor, birbirine ancak anlatılmaz derecede hüzünlü gözlerle bakabiliyor. Ama bu özür dilemeye ya da af beklemeye dayalı bir kırıklık değil. Bu öyle bir kaybediş duygusu ki tamiri yok. Tesellisi yok.
Bu hem her şeyi peşinen affetmek demek hem de asla yutkunamamak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder