İlk başladığım andan itibaren buraya yazdıklarım başkalarına da bi şeyler ifade etsin, iç diyaloglara hapsolmuş bir ağlama duvarı hissi vermesin istedim. Gerçi tüm hassasiyetleri göz önünde tutarak uzun zaman ketum davrandım ve sadece sınırlı bir kitle bu blogu okudu. Ama süper okudular! İşte bu az ama öz kitleyi sahneye davet etmem lazım bu kapanış anında...Biliyorum ki bi sürü insan dünya kadar işleri, hayat gaileleri arasında yazdıklarımı günbegün takip etti. Ne düşündüklerini bazen söylediler (hatta yorum yazdılar), bazen söylemediler, ama okuduklarını hep hissettirdiler. Oradaydılar. Yazdıkça iyi hissettiğimi bildiğim halde bazen üşenip blogu boşladığımda hep bu sadık okurların teşvikiyle yeniden yazmaya koyuldum. Sanki yolun sonunda hep bekleyen birileri vardı. Zaten düşünüyorum, birileri okumasaydı, bu kadar uzun süre yazar mıydım, yazabilir miydim?
Hem sadece okumadılar, ilham da verdiler, bi dünya nefis fikri onlardan çaldım -- bi şey söylemek isteyen herkes gibi. Ama haklarını helal ederler diye umuyorum :)
Bu blog beni mutlu ettiyse bu salt yazdığım için değil, aynı zamanda birileri beni duyduğu içindi. Ne desem boş, hepinize minnet şükran...
[Gözyaşları, alkış, nümayiş... :) ]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder