Biz dahil herkes sonsuza dek birlikte olacağımızı düşünürken, münasebetsiz bir arkadaş, birkaç görüşmemizde üstüste, muhakkak şaka olsun diye, bana dönüp "kapattın gül gibi Ş.'yi" demişti. Gülüp geçmiştik elbette ama trajikomik bir şekilde ayrılık aramızda ete kemiğe bürünmüş bir mevzuya dönüştüğünde, içimiz parçalanarak bu kafes metaforuna başvurmamız gerekti.Ayrılık sonrası dönemi tarif etmek için pek de sevimli olmayan çeşitli benzetmelere başvurdum şimdiye kadar, ama bu hikâyeyi hatırlayınca belki iyimser bir yakıştırma da yapılabilir diye düşünüyorum. Belki de bu bi teneffüs.
Küçükken tembel çalışkan, okulu seven sevmeyen hemen herkesin zil sesini duyar duymaz derhal bahçeye doğru koştuğunu hatırlasanıza! Neticede derin bir nefes alıp ciğerleri temiz havayla doldurmaya hepimizin ihtiyacı var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder